غرق شد

ته میکشی...نه دور ازذهن،اما ناگهانی! بعد زخم میخوری،تازیانه از چپ و راست،میزنند و میرانند و کاش غریبه بودند! که از هر آشنایی آشناتر و از هر صمیمی ای صمیمی ترند! آخ نمیگویی،به روی خود نمی آوری فقط گاهی،گاهی شب هایت سحر نمیشوند و سحرهایت را شوقی نداری...گاهی،فقط گاهی از هر خسته ای خسته تری و از هر تنهایی تنهاتر و روزت به قدری کش می آید که از عمرت به قدر سال کم میکند!

میدانی،کاسه ی صبرت را که دستکاری کنی،که عمیق تر کنی،فقط یاد میگیری چطور جلوه ی بیرونی ات را حفظ ظاهر کنی اما از درون مینشینی کف کاسه ی عمیقت و غم ها شرشر میریزند روی سرت...دقیقا همان وقت است که احساس میکنی هیچ شادی ای از غمت کم نمیکند و هیچ غمی از کف ظرف پایینترت نمیبرد!

رسیده ام به همان بی تفاوتی...به همان مرحله که اتفاقات زندگی برایت مصداق عینی "این نیز بگذرد" میشود!

توضیح کامل نداریم...بسنده کنید به عمق ظرفی که عمیق شدنش را به چشم دیده اید و تصور کنید انسانی که ته ظرف چمباتمه زده،بی تفاوت و لمس شده از درد،خیره به روبرو!