نه من خضرم نه تو موسی...

مانند کسی که مرگ نزدیک زیاد دیده، در از دست دادن حرفه ای می شوی...  

از کجا شروع کنم... نمی دانم!

بعد از یک روز سخت واقعا حالم گرفته شد... هرچند موردی نیست که درست نشود و مثل همیشه موردی نیست که درش اشتباه نکرده باشم اما خب،ذره ای از روحم به معنای واژه کنده می شود و به قهقرا می رود!

من آدم عجیبی هستم،تعریف هایم از خیلی چیزها عجیب است و درک کردنم سخت ترین کار دنیا! وقتی بخواهم می توانم تا ساعت ها حرف بزنم و وقتی نمی خواهم میتوانم طوری در لاک خود فرو بروم که دیگران فقط با چشم متوجه حضورم بشوند! از چهره ام خیلی چیزها مشخص نمی شود و از دلم هیچ کس تا وقتی نخواهم مطلع نمی شود!

توقعم خیلی وقت است از دنیا کم شده،دنیای خودم را دارم و خداوند دنیایی روی دنیایم به من ارزانی داشته،که خدا حفظش کند بابت آرامشش! اما بد نیست یکبار برای همیشه بنویسم تا تخلیه بشوم... تا حداقل بعدترها اگر با موردی مثل من برخوردید توانایی درکش را داشته باشید!

رفیق صمیمی کیست؟خصوصیاتش از نظر شما چیست؟ یادم نمی رود،دوستم،که خدا به آغوش عشق برش گرداند، وقتی با من از صمیمیت صحبت کرد و راجع به پست چند وقت قبل همصحبت شدیم،وقتی تعریفم از رفیق صمیمی را شنید چند بار تاکید کرد نتیجه ی اشتباهی از حرف هایم می گیرم و سعی در تصحیح حرفم داشت اما،وقتی توضیح دادم زیر لب گفت "آهان،چه تعریف خاصی داری از رفاقت"!

رفیق های من انگشت شمارند،دوست های اطرافم زیاد هستند اما رفقا واقعا انگشت شمارند... برای من رفاقت مدت زمان بودن با کسی نیست،چگونه بودن با اوست! برای من رفاقت دیدن من و پرسیدن احوال دیگری ست! رفاقت برای من قهقهه ها نیست،دانه های اشک وزنش برایم بیشتر است! رفاقت برای من مقدار کاری که برای دیگری می کنم نیست،رفاقت مقدار قلبی ست که برای دیگری هنگام انجام کار می تپد!

من تا وقتی کار خاصی را از ته قلب برای کسی انجام نداده باشم،خودم را رفیق آن فرد نمی دانم... "من واقعا کاری واسه ی تو انجام ندادم که بابتش خودمو رفیقت بدونم"،چند بار این جمله تکرار شد تا دوستم فهمید اگر رفیق خطابش نمی کنم بابت کوتاهی خودم است نه او، چند بار بعد از اینکه گفت "برعکس میگی ناصر" حرفم را تکرار کردم تا فهمید برای من میزان سنجش اعتبار رفاقتم کارهای "خاصی ست" که انجام داده ام! خواه لمس اشک رفیقی از پشت مانیتور باشد،خواه لجبازی برای امتحان دادن رفیقی دیگر و حتی شستن و رنگ زدن مستطیلی عمیق!

رفاقت برای من لمس قلب دیگری ست وقتی قلبم برایش تپیده،تقدم و تاخرش بی معناست... اما وقتی قلب لمس شد،انتظار دارم باورم داشته باشند،انتظار دارم راحت سخن بگویند،انتظار دارم قضاوت نشوم و انتظار دارم،حداقل نزد آنها برای کارهایم،بعد از مدت ها،دلیل نیاورم! قبولم داشته باشند و در کنارم باشند و حتی اگر دیدند بدترین خطاها از من سر زده،نزد دیگران از من دفاع کنند چون "اطمینان دارند برای کارم دلیلی دارم"!

آدم عجیبی هستم... وقتی ببینم شک به دل رفیقم افتاده و بعد از مدت ها بروز داده،به حرمت تک تک لحظاتی که قلبم در دست پر تردیدش بوده،رفاقت را به دوستی بدل می کنم... قلبم را پس گرفته و آرام،در خفا هر از چندگاهی به آغوشش کشیده و می گریم! همانند کسی که مرگ نزدیک زیاد دیده و دیگران گریه ی در خفایش برای تک تک عزیزان را نمی بیند!

نمی دانم... شاید توقعم نامعقول است!

پ.ن: سوگوار قلبم هستم چون باز هم گله ای سر وقت به گوشم نرسید... قلبم پیش چشمان چند نفر در دست پر تردیدت قرار داشت رفیق؟