چیزی شبیه به دلخوشی!

- ببین وحید،دوستانه بهت میگم... روزی روزگاری از یکی از این دخترا خوشت اومد خودم شخصا دهنت رو سرویس میکنم!
+ نه نه،اینا مثل خواهرام میمونن!  

البته کتمان نمیکنم که دهانش هنوز هم مورد عنایت این جانب قرار دارد اما فلش بک که میزنم میبینم خیلی شبیه به دلخوشی ست!

نمیدانم تصورم از رابطه ی آینده ام با دوستانم چه بود، اما قطعا انتظار داشتم رفیق روزهای تجرد عده ای باشم و بعد از تاهلشان قاعدتا انتظار دیدنشان و با آنها بودن به سبک زمان تجرد را در سر نداشتم... خب قشنگ است،وقتی میبینی بعد از تاهل هم میتوانی با دوستت باشی، بدون حسی همانند معذب بودن! اینکه حتی قبل تر ها شده باشی سنگ صبور طرف مونث(!) ماجرا هم خودش قشنگ است،اینکه با طرف مذکر ماجرا صحبت ها کرده باشی،اینکه بابت صحبت ها به طرف مونث ماجرا بیخیال شدن را توصیه کرده باشی... گفته باشی تغییر کن، وقتی میدانی نیازمند تغییر هستی برای خودت تغییر کن نه برای رسیدن به کسی و برای کسی! نمیدانم نقشم چه بود، نمیدانم از پس وظیفه ام بعنوان یک دوست برآمدم یا نه، نمیدانم اما یادم است طرف مذکر در شبی که ماجرای خواستگاری را به میان کشید (آن هم بعد از پیشنهاد به بیخیالی از جانب من به طرف مونث) پیش از هرچیز از من معذرت خواست، یادم آمد چند هفته ای بود که طرف مونث دیگر کاری به کارم نداشت اما... کیست که نداند بدترین کار میان بازی های عاشقانه ی دو نفر قرار گرفتن است! جایی که معمولا کاسه ها و کوزه ها و امثالهم در سرت میشکنند و گاه حتی میشوی آدم بد و مانع رسیدن آن دو به هم... اما ته تهش شیرینی ست، وقتی هر دو طرف آشکار و نهان از تو عذر میخواهند و تو میرسی به جایی که دیگر حس میکنی میانجی بودن فایده ندارد (بعد از خواستگاری)،دخالت فایده ندارد... باید بمانی تا با هم خوش باشند و اگر به مشکل برخوردند خودشان سراغت را بگیرند چون اصولا آفت رابطه های پویا نفر سومی ست که چرتکه میاندازد به جان رابطه ها و ترازو میدهد دست طرفین و قضاوت را برایشان حق جلوه میدهد!

خوشحالم، نه بابت درست یا غلط بودن ماجرا، نه بابت رسیدن دو تن از دوستانم به هم... صرفا بابت اینکه میدانم هر رابطه ای گذشته ای دارد و هر گذشته ای قابل جبران است و ایثار ها و فداکاری ها نشان از علاقه ی شدید قلبی ست و چه باک از مشکلات آینده وقتی همراهت تنهایت نمیگذارد و چه زیباست وقتی یقین داری قرار است این ها را به چشم ببینی!

پ.ن 1: وقتی به افتخارشان میخواهم برای اولین بار کت و شلوار بپوشم قطعا به مناسبت عقدشان باید صفحه ای سفید(!) میکردم بنام عشق!

پ.ن2: هیچکدامشان اینجا را نمیخوانند... نوشته برای دل خودم است!