پرنده را پر بده

برای نوشتن دلیل داشته باشی و وقت نه شاید از بزرگترین عذاب های معمولی این روزهای من باشد!

آخرین نوشته ام مربوط به یک ماه و اندکی پیش است... بعد از آخرین نوشته ام هر روز رخدادهایی بود برای نوشتن،هر روز دلیل بود برای ثبت شدن،اما به سادگی هرچه تمام تر وقت نبود! اصلا نمیدانم چرا کاری با خودم کرده ام که روزهایم سریع و السیر سپری میشوند و گاهی من نمیفهمم صبحم کی بوده و شبم کی! از سورپرایز دوستانم و گرفتن جشن تولد گرفته(که جالب است،برای نوشتن درباره ی آن روز به خودم قول داده ام که فیلم هایی که در آن روز گرفته ام را نبینم... مگر آنکه بعدش بخواهم بنویسم!) تا سورپرایز بعد از جشن تولدم و رخ نمودن عزیزی که بعد از چند سال تازه دلش آمد از سایه و خفا به روشنایی و پدیداری برسد... درباره ی خوشحالی تبدیل حضور تو به ظهور هم خواهم نوشت دختر متولد آذر!

از این روزها همینقدر بگویم که دلم بیشتر از هرچیز تابستان میخواهد و غرق شدن در کتاب خواندن و وبلاگ نوشتن و سیر و تفحص در خود! غرق شده ام در برخی کارها و حتی درس ها و دغدغه هایی که فرصتی برای برخی مسائل شخصی ام نمیگذارد... اصلا تر میدانی چیست؟ روال زندگی ام متاسفانه یا خوشبختانه طوری شده که بیشتر دوست دارم وقتم برای خودم باشد و اطرافیان در حد دوست و فوق فوقش رفیق از من انتظاراتی داشته باشند! از آن فراتر را نمیتوانم انجام بدهم،حس میکنم سالها با زمانی که میتوانستم گوشی ام را هرجایی نزدیک خود داشته باشم فاصله دارم... انگار که پرنده ی تک پری شده ام که دوست دارد روی هر بامی که دلش میخواست خستگی در کند و هر زمان که دلش میخواست پرواز را ادامه بدهد و حتی مقصد هم نداشته باشد... نه کسی در انتظارش باشد و نه کسی از او انتظار داشته باشد،نه از نشستنش خیلی خوشحال شوند و نه از پریدنش خیلی ناراحت! شبیه پرنده ای شده ام که دیگر-حداقل فعلا- نمیتواند درک کند در دل کسی خانه دارد یا دلش خانه ی کسی شده! پرنده را بابت چیزی که نیست سرزنش نکنید،شاید تمام سعیش را برای ماندن میکند اما نیرویی نامرئی بر او غالب است و همچون طوفانی سهمگین از جایی که هست دورش میکند... شاید پرنده فقط دلش میخواهد هراس طوفان های برونی را داشته باشد نه طوفان های درونی!

پ.ن: قفست را آماده نکن... آماده هم کردی دربش را باز بگذار! این پرنده زخم ها بر بال دارد،اگر به قفست برگردد قطعا برای رفتن نیامده... درب را با خیال آسوده باز بگذار! درب را ببندی آنقدر خودش را به میله ها میکوبد تا در نهایت جسدش را از قفس خارج کنی!