هم قطار(1)

سوار قطار شدن و هم مسیری و نه لزوما هم مقصدی با یه عده آدم که برای بار اول و شاید آخرین باره که میبینیشون جذابه...خصوصا وقتی همون ابتدا سر صحبت ها باز میشه و از هر دری جسته و گریخته صحبت میکنی...حتی تر گاهی وقتا یه سری محدودیت ها به واسطه ی معماری کوپه ها از بین میره و موقع صحبت با هم مسیر ناشناخته ت فارغ از هر بند و رها از هر قید میشی...بدون کفش،گاه پاها روی تخت روبرو،گاه زانو در بغل و گاه دراز کشیده بر روی تخت!

همه چیز این هفته ی دانشگاه خوب بود...حتی چرت های کلاس محاسبات عددی! همه چیزش نو بود،حتی خواب پنجاه دقیقه ای در مسجد! حتی توجه به زمین و عدم پا گذاشتن روی پرچم و مقدسات دو کشور!

اینکه پنج صبح برسی ایستگاه قطار و مطمئن باشی تا ساعت 9 شب خبری از استراحت مطلوب نخواهد بود ترسناک است اما به آن جنبه ی ماجرا کار نداریم...اتفاقا عدم ناراحتیم از اینکه در شهر نزدیکتری قبول نشده ام بابت همین بود،همین تلاطم ها و سفرها و حتی ناملایمات!

همقطار شدن ها برایم جذاب تر است...اینکه تا اینجای کار دکتر و سرباز و دانشجو و فرد عادی را در کنار هم دیده ام و با برخی ها هم کلام هم شده ام.اینکه اولی بگوید و بگوید و بگوید و بعد که بپرسد متولد چند هستی؟ و بگویم بهم میخوره چند باشم؟ پاسخ بدهد همسن خودم...شصت و چهار،پنج! بعد از اینکه بگویم متولد شصت و نه هستم سریعا اضافه کنم "الان میخوای منو بزنی که اینقدر کوچیکم؟؟:))"...اینکه از اولین عاشق شدنش بگوید،آن هم در قطار،در مسیر مشهد،گریه ها و زاری هایش بابت گم کردن معشوقه و یافتنش در بازار رضا بعد از سه روز و دوستی با او به مدت چند ماه، جالب است! حتی شاید بتوان از هر دیالوگ و گفتگوی همقطاری هایم یک پست جذاب درآورد!

یا مثلا هنگام برگشت،اینکه سربازی را ببینی که در گروه موسیقی ارتش حضور داشته و آموزشی اش را راحت گذرانده و حتی هایده هم نواخته اند(!) جالب است...جالب تر اینکه استاد دانشگاه شوشتر هم همقطاریت باشد و تو بعد از کلی تیکه انداختن و شوخی کردن متوجه شده باشی با مرگ متحرک دانشجوها سر و کار داری و شخصی که اگر دانشجویش باشی فامیلی اش فراموشت شود پیشوند دکترش را نباید! هرچند با گذشت زمان ببینی با هم صنفی خودش راجع به فلان دختر و تغییرات ظاهری اش و فلان دانشجو و مغز گو*زیده اش میگوید و لمس کنی جاری شدن معماری کوپه در کلمات را!

حالا هرکس به فراخور خودش...مثلا دهه هفتادی از تعداد زیدهایت بپرسد و تو بگویی هیچ!بعد با تعجب بگوید چرا؟این همه قد و هیکل و دک و پز...دو نفر دیگر خواب نبودند حتما قهقهه میزدم:))

برگشتن شیرین است...برگشتن به استان خودت و خانه ی خودت و مردمان خودت گاه یعنی شوری که خواب را بدل به بی خوابی و خیره شدن به منظره ی جاری بیرون و فکر راجع به هیچ چیز میکند...و چرا وقتی از ساعت پنج صبح بیداری و استراحت مطلوب نداشته ای باید چشم به منظره ی بیرون(که چقدر بد بود و بی سلیقه) بدوزی و در کل،ته ته ته ماجرا دلت خوش باشد و خوشحال!حتی اگر از ساعت نه شب تا هفت صبح در قطار باشی...

پ.ن1:میگویم بخندید...اینکه پس از این همه سال به اجبار استفاده از توالت عمومی با شلوار لی را یاد گرفتم...مثلا حتی بار قبل به علت فشار شلوار را درآورده بودم،سه صبح،در ترمینال :))

پ.ن2: برای بالالایکای عزیز...کلیک کنید (اگر باز هم موفق نشدی به دیدنشون بگو تا تغییر سایز بدم عکس رو)