تلنگر

هرکه او دور ماند از اصل خویش...

حرف برای گفتن زیاد است اما...دارم به تمامی درد ها و غم های گذشته ام میخندم! آخرین درد به ظاهر دردم همین چند هفته ی پیش بود،از برای ماجرایی شبیه به عشق! اما تمامی این ها را بیخیال...کوه زندگی ام مهم تر است!

نمیدانم،اینقدر روز بدی بود که حفظش نکردم...آن پنج شنبه ی کذایی را میگویم که عمویم تماس گرفت و گفت: "بیاید اهواز،حال باباتون خوش نیست!" و ما هم به گمان اینکه با درد مزمن کلیه ای که هر از چند گاهی از برای سوز سرد ننه سرمای پاییز نشین به سراغ پدر می آید بار و بندیل یک سفر یک روزه را بستیم و به اهواز حرکت کردیم...به سمت خانه،خانه ای که خیال کردیم پدر در آن است!

اینکه برسی به خانه ای و ببینی صاحب خانه از تو هل تر است دقیقا حسی شبیه مرگ دارد...این را همان پنج شنبه ی کذایی فهمیدم! اینکه دیدم عمه و عمویم ترس در چشمانشان موج میزند و میخواهند سریع تر راهی بیمارستان شویم یعنی ریزش ناگهانی تمام خوشی های زندگی ات به سمت دره ای عمیق...در آن چند ساعتی که منتظر ماندیم تا زمان ملاقات فرا برسد کام من زهر بود و دهانم بسته! زل زده بودم به سقفی که لامپش از زمین اینقدر دور بود که ارزش تمیز کاری و عوض کردن نداشت! هرچند از نظر من دیگر هیچ چیز ارزش نداشت اگر قرار بود پدر طوریش بشود...

زمان ملاقات و دیدن روی پدر یعنی طلوع خورشید به رخ زندگی من! اینکه میگفت و میخندید و سر پا بود و قبراق باعث شد دهانم باز شود اما دیدن لباس های بیمارستان صوتم را ربوده بود! ساکت ماندم و خوشحال بودم که پدر میگوید: "امشب بیمارستان نمیمونم،میگم مرخصم کنن و میام خونه".

آنژوگرافی و بعدش سوال مادر از پدر: "چی گفتن منصور؟" و پاسخ پدر به مادر: "دارن تصمیم میگیرن عمل باز کنن یا بالن"...و بهت چشمان پدر،یعنی قرار گرفتن در حالتی که برایش آمادگی نداشته و این برای مثل منی که محتاج نور طلایی خورشید از میان کوه است یعنی انجماد...جراحی قلب باز؟برای پدر من؟پدری که در سن 52 سالگی یک ساعت روی تریدمیل می دود؟پدری که شام نمیخورد،حتی چاق هم نیست؟

میدانید،آن روزها که گفتند تصمیم بر جراحی باز است تمام فکر و ذهنم معطوف این بود که توکل باید بر خدا باشد...بر امام حسین،که صاحب این ماه است! اما میدانید،گاهی،فقط گاهی که تنها میشدم و سکوت مرا میبلعید و نیم درصد احتمال میدادم که آن طرف قضیه اتفاق بیفتد چه میشود؟میفهمیدم که خاک بر سر خودم و غم های پوشالی ام...که مینشستم غصه میخوردم برای کسانی که پیش از این در زندگیم نبوده اند و بعد از این نخواهند بود! که الان میفهمم به درک! غم بزرگ فقط یک چیز است،اینکه داشته ی زندگیت به نداشته ات تبدیل شود...فقط و فقط همین! دلتنگ کسانی بشوید که پیش از این هم بوده اند،سالهاست مهمان قلب و عقلتان هستند،نه دلتنگ آدم هایی که فوق فوقش شبیه خود شما هستند،خود درگیر و رنجور و پریشان! و بعدش فوق فوقش میشوند قوز بالا قوز،که نه تنها از دردتان نمیکاهند،که دردی میشوند روی دردهایتان و حتی به درد همزبانی و درد دل هم نمیخورند...غصه خوردن برای کسانی که پیش از این در زندگیتان نبوده اند و فوق فوقش فقط چند ماه حوصله تان را دارند اوج حماقت است! و من این را وقتی فهمیدم که پدرم چند ساعت زیر تیغ جراحان بود...این را وقتی فهمیدم که پدر به زندگی برگشت و من هم به زندگی برگشتم! اینکه کوه زندگیتان،خورشید زندگیتان روی تخت اشک بریزد و از کارهایی که نیمه تمام دارد بگوید،بگوید و بگرید یعنی غم و غصه ی عالم...اینکه ببینی چطور درد میکشد و ناله میکند و در ثانیه رنگش به سپیدی میگراید یعنی زهرمزه ی غم!

نمیدانم...شاید باز هم خدا میخواست طور دیگری غم پوشالی ام را درمان کند...شاید من زیادی بزرگش میکنم اما هرچه که هست،هرچه که میخواهد باشد،چشمان من بدجور باز شد...خدا معنای غم را بدجور به من فهماند...و شکر،شکر که هنوز خورشیدم میتابد،هزار مرتبه شکر.

پ.ن1: حال پدر خوب میشود...البته با گذر زمان!

پ.ن2: آن قدر چشمانم باز شد که دیگر هیچ چیز پوشالی ای برایم غم نیست. که میگویم و میخندم و انگار شده ام ناصر سال های قبل از دانشگاه! همانی که غم های واقعی داشت!

پ.ن3: من به این دنیا تعلق دارم...دنیای غوطه ور در کلمات،حتی اگر چند ماهی بگذرد باز هم جویم روزگار وصل خویش :)