مرگ هایی متفاوت

تا دلت بخواهد روزهایی داشته ام که دلم خواسته خودم را از این جمع انسان ها جدا کنم و بروم یک گوشه و...

این نوشته هیچ چیز ندارد،درد دارد که در خواب هم رهایم نمیکرد،غم دارد که بیخ گلویم را گرفته،زجر دارد تا آزارم بدهد...این نوشته علاقه ی شدیدی دارد تا تبدیل شود به راه رفتن،قدم زدن،بغض کردن،ضجه زدن،ویران شدن،اما...این نوشته هم میداند تمامی این ها را قبلا داشته ام،قبلا شده ام،قبلا شکسته شده و ساخته شده و حرکت کرده و دوباره شکسته شده و سخت تر ساخته شده و آرام تر حرکت کرده و سه باره شکسته ام و هنوز ساخته نشده ام و حرکت نمیکنم و پشیمانم از بودنم و پشیمانم از ناصر بودنم و پشیمانم از زنده بودنم و پشیمانم از هرچه هستم بودنم و پشیمانم از این همه فکر و خیال و خاک بر سر ققنوس بودنم و خاک بر سر خاکسترم و خاک بر سر بند بند وجود احساسی ام و خاک بر سر تجربه ام و خوش به حال بی تجربه ها و مرگ بر من و سبک زندگی ام و متعجب از خدا و بندگی ام و دلگیر از زمین و زمان و میل به زوال و نبودن و دیده نشدن و علاقه نداشتن و علاقه مند نشدن و علاقه مند نکردن و کلا تف بر هر چیزی که علاقه است و مربوط به گذشته است و موثر در آینده است و چیلیک چیلیک شکستن دل است و چینی بند زده که نه،چینی "چند" زده است و فریاد است و فشار روی کیبورد است و زخم روی دل است و مرگ است و مرگ است و کاش نفس نبود...که نفس هست و اسمش میشود زنده بودن و من هم شده ام موجود زنده و زنده بودن کجا و زندگی کردن کجا و باز هم فکر و بودن در شرایطی نامتعارف و چقدر خسته ام از این همه نامتعارفی و چقدر خسته ام از این همه شرایط نامتعارف و شگفت انگیز و خارق العاده و چقدر خسته ام از این همه اتفاق نادر افتادن برایم و چقدر خسته است این اردی بهشتی از زشتی دنیا و فکرش دوباره مشغول است و پی معجزه میگردد و نفسش در می آید و زنده است و زندگی نمیکند...مدت هاست!

خدایا،همیشه در کنارم بوده ای،قلبم همیشه جایگاهت بوده و بعد از این هم هست و اما خدایا...گاه فراموش میکنی تجربه ی خیلی چیزها برای من زود است و به خودت قسم تاب و تحمل این همه فکر را ندارم و به خودت قسم سبک زندگی ام هرگز اشتباه نبوده که موجب شود بخشی از عذاب آخرتم در همین دنیا شروع شود و خدایا،خودت میدانی چقدر آغوشت را میخواهم اما دیگر از تو هم میترسم که با هر بار اتفاق افتادن چیزهایی که اتفاق افتادنشان شده از بخش های جدا ناشدنی زندگی ام و با هربار این فرق میکند گفتن هایم در انتها میرسم به نقطه ای که خوشی چند هفته ای هست و ناخوشی چند ماهه و چندین ماهه و زخم های کاری و نمک های شور و خستگی من و...

خدایا چه خیال کرده ای؟جنس گل من از چه بوده؟از چه بوده که انگار شده ام آزمایشگاه تشخیص تاب و توان بندگانت؟ که خوب است من هم آدم بده باشم؟مهربانی را کنار بگذارم؟احساس را کنار بگذارم؟به انزوا بروم و حتی بدتر بشوم و من هم بشوم همان هایی که زخم میزنند بر دیگران و دیگران هم زخم میزنند بر دیگرانی شبیه الان خودم...مگر چه چیز خواسته ام؟اگر بیان احساساتم برایم راحت است دلیلی کافی برای تنوع ضربه خوردنم است؟ اینکه گاه شروعی نباشد و گاه گذشته ای نگذارد و گاه حالی مانع شود و در تمامی این گاه ها فرد حضور داشته باشد و دل من کنده شده باشد و روح من زخم خورده باشد و دیگر از حرف کاری بر نیاید و حتی نوشتن و راه رفتن هم بدون سود باشد و چقدر دوست دارم ctrl & A را بگیرم و کل سطرها را پاک کنم و مانع از ثبتشان شوم و مانع از ثبشان بشوم که چه؟غیر از این است که بند بند سطرها و گذشته ها و حال ها و حتی آینده ها روی روحم اثر داشته اند و حالم را نزار کرده اند؟غیر از این است که هربار بلند شدن من منوط بود به پاکسازی بخشی از دل و روح و چه دروغ که گاه بخشی از دل و روح میباست کنده میشد و کنده شد و ترمیم نشد و دل و روح کوچک شد و همان کوچک ها هم برایت کافی نبودند؟کوچک ترشان میکنی؟

خدایا...فکرم را مشغول نگه داشته ای و حس میکنم باید فریاد بزنم در مقابل خواسته ای که با عقلم یکی نیست و معجزه میخواهم و...دریغا که تو فقط زخم میزنی!