قصه ی ما به سر نرسید...

متعجبم...

اینکه خموش میمانم،راه میروم و فکر میکنم و در انتها کنار می آیم برای خودم هم عجیب است! اینکه بعد از شکست ها و شکستن ها قامت راست میکنم و می ایستم و میبینم تکه هایم پخش است روی زمین و دانه دانه بلندشان کرده و میگذارم سر جایشان عجیب است...برای خودم هم عجیب است بخدا،وقتی میبینم آتشی که باید بسوزاندم به گلستانم تبدیل شده،آنقدر گلستان که باز میگویم و میخندم و راه میروم و فکرش را هم نمیکنم! که خب خدا را شکر،تا باشد از این کنار آمدن های منطقی ولی ترس دارد...صد البته پوزخند و به سخره گرفتن هم دارد وقتی میبینند میگویی کنار آمده ای،و خب بگذار بگویند لابد پای کس دیگری در میان است و یا اینکه قضیه جدی نبوده و یا اینکه دارم فیلم بازی میکنم...اصل ماجرا این است که ققنوس بودن را یاد گرفته ام،زندگی میکنم و لذت میبرم و تا جایی که میتوانم یاد میگیرم و بعد به وقتش،دقیقا وقتی که زمان اتمام رسیده و آخر خط است خودم را آتش میزنم و از خاکسترم ققنوس جدیدی زاده میشود و خب بعد از هر زایشی احساس سبکی دارم و نو بودن و خنده و شور و نشاط...اسمش را هرچه میخواهید بگذارید،من این گونه ام که تمام شدنی ها را هم نمیزنم چون فقط روحم را آزار میدهند،به جایش به ماندنی ها و باقی مانده ها فکر میکنم و خوشحال به ادامه ی مسیر توجه میکنم...بخواهید یا نخواهید هنوز مسیری طولانی باقی مانده و هزاران کاری که انجام نشده و هزاران اتفاقی که خواهد افتاد،خوب یا بد! و خب چه باک وقتی میبینم که کنار آمدن را بلد هستم و قانع شدن را بلد هستم و شکر خدا که عقلم برایم تصمیم میگیرد و از همه مهم تر،وقتی فرسوده شدم از نو شروع میکنم...تازه و شاداب!

پ.ن1:غم ها و مشکلات عزیز،این روزها به سراغم نیایید چون نتیجه ای نمیگیرید...این روزها تازه به دنیا آمده ام و خنده ام را از هیچکس دریغ نمیکنم...حتی شما!

پ.ن2:تشکر از همه ی عزیزانی که دعایم کرده اند...قطعا این معجزه فقط از لب ها و دست های شما بر می آمد.:)