برف،همچون کبک!

خدای من...شانزدهم اردیبهشت کجا و الان کجا! چقدر دلم برای نوشتن تنگ...چقدر دلم برای نوشتن پر است!

زجر کسی که مینویسد این است که خودش بخواهد و بنویسد...زجر است که خیال کنی وقت نوشتن قرار است فکر کنی و بعد انگشتانت را روی صفحه کلید جابجا کنی...زجر میکشم وقتی مسئولیت سایت جشن فارغ التحصیلی دانشگاهمان دست من است و قرار است مطالبی را بنویسم که قبلش به آن ها فکر کرده ام! دلیل نبودنم این است،دارم در جایی دیگر با فکر مینویسم و به شدت خسته ام!

امروز،به واقع دیروز که ششم تیر ماه بود و آخرین امتحانم را دادم باید...آخرین امتحان که میگویم دقیقا یعنی آخرین امتحان مقطع کارشناسی،یعنی قاعدتا اتفاقی خوشایند بابت رهایی از خرداد های پر امتحان و دی های پر امتحان و چندین سال درس خواندن و تمام چیزهای دیگری که میدانید و لازم نیست بگویم...تمام این ها باید تهش خوشحالی باشد،نه اینکه بعد از امتحان با خود بگویی تمام شد! نه اینکه خوشحال نباشی،البته عدم خوشحالی به معنای ناراحتی نیست اما چرا دروغ عدم خوشحالی من عین عین ناراحتی ست اگر...

میدانید،کبک شده ام! در این مدت آن قدر به بعدا ها و قبلا ها فکر کرده ام که حالم از "حال"م بهم میخورد...اینقدر هم زده ام گذشته ی رنج آور و آینده ی پر استرس را که مجبور شده ام انتخاب کنم حضور مداوم زیر برف را تا شاید اندک شادی ای برای "حال"م باقی بماند...که من،ناصر اگر بخواهم میتوانم گند بزنم به تمام دقایق و لحظاتم اگر بخواهم به شیار های مغز پر دردم نفوذ کنم و بکشم بیرون تمام چیزهایی را که میتوانند بشوند عامل فکر....

بیایید خوشحال باشیم و هرشب بخندیم و بدانیم میتوانیم به سادگی و در ثانیه ای با فکر کردن گند بزنیم به دقایقمان ولی نخواهیم...بیایید شاد باشیم از فارغ التحصیلی و نه غمگین از شروع البطالت!!! بخدا میترسم،با ترس های من آشنایی دارید که گاهی آن قدر جلوتر از زمان پیش میروم که خیال میکنم قرار است این تابستان پرده از راز دل بردارم و اینقدر اتفاقات مختلف و خاص و غریب می افتد که فقط پوزخند میزنی به راز دلت...که خاک بر سر خود دلت و راز دلت و فکر و خیال هایت و نقشه کشیدن هایت و دارم چه مینویسم؟؟نمیدانم! که مثلا مقدمه است که بگویم من میترسم از اینکه از اینجا به بعد قرار است اختیارم دست خودم باشد...که مسیر ساده نباشد،روتین درس و درس و کنکور و دانشگاه و مدرک ناگهان تمام شود و بماند پیش رویت سربازی و کار و زمان آزاد و اختیار و اراده و...من میترسم! ایهاالناس من راضی ام که به من یک برنامه ی سعادت بدهید و بگویید در این مسیر گام بردار،که بگویم چشم و مانند اسب بیفتم به جان مسیر سعادتم و تلاش کنم و همه چیز همانی باشد که در برنامه آمده و من بمیرم اگر بگویم نمیخواهم...بمیرم اگر حرف از اراده بزنم و حق انتخاب و مسیرهای متفاوت و چیزهایی که در نقشه نیامده...که چه بشود اصلا؟؟مگر تا بدین جا چقدر از زندگیم طبق افکار منسوخ و مزخرف و خنده دارم پیش رفته؟؟که آن تابستان راز و پرده دارش یا قبل ترهای پر برنامه اش؟؟که من میترسم از هرچیزی که به آن اطمینان داشته باشم و گور بابای اطمینان قلبی...که من بیجا میکنم دیگر خیال کنم فکر و احساسم در رابطه با چیزی درست است و بعدش برسم به این جا...که وقتی روتین درس و کنکور و مدرک به پایان میرسد من بمانم و حق انتخاب؟که ملاکش همان عقل و احساس و چیزهای چرت دیگر است؟که حق بدهید بترسم از اینکه حالا به بعدش انتخاب خودم است و روتینی ندارد و بروم بمیرم از ترس...

که بگذارید بخندم...من کبک شده ام تا به تمام آن ها فکر نکنم حتی اگر بتوانم به نتیجه ی درست برسم که نتیجه ی درست یعنی چه؟؟اصلا معیارش چیست؟؟ که خب بیایید شاد باشیم و از لحظه لذت ببریم و بیخیال گذشته ی پر درد و آینده ی پر استرس شویم و لذت ببریم از کبک بودن و برف و راحتی و خنده و من همانم که قاعدتا نباید دغدغه ی حتی مالی داشته باشم و من را چه به فلسفه و گند بزنن این فکر نکردنم را که همه چیز را تیتر کرد جلوی چشمانم.

پ.ن:سلام...دلم برایت تنگ شده بود ناصر!