همراه

اینکه بگویم پرم از بغض و یک شانه کم دارم برای گریستن حرف بدی ست؟؟مرد بودنم زیر سوال میرود؟؟اگر بگویم اشکم برای خودم نیست چطور؟

تمامی انسان ها اگر مدتی در خوشی بمانند برای یادآوری روزگار نا خوشی شان باید کشیده ای نوش جان کنند...تمامی آدمها آنقدر پست هستند و فراموش کار که یادشان میرود چیزی که الان دارند روزگاری آرزو و رویای دست نیافتنی شان بوده...من اگر جای خدا بودم بیخیال این اشرف مخلوقات میشدم،بخدا دوست داشتنی نیستند...پست هستند،پست و کثیف و فراموشکار!

آنان که نظاره گرند شرایط را بهتر از شخصی که در میدان هست میبینند...حداقل چون فقط نظاره گرند بابت سختی یا راحتی کار مراحل قبل را فراموش نمیکنند،همه چیز را به خاطر میسپارند! دوست عزیز،خوب به یاد دارم عاشقی مان به اختلاف یک ترم از همدیگر شروع شد،تو خوش شانس بودی و ترم های بعد هم با "او"یت همکلاس شدی...من بد شانس بودم و به نظاره کردن "او"یم بسنده کردم! دوست عزیز خوب به یاد دارم پر از نوسان بودی،تمامی نوسان هایی که عاشقان دارند،تمامی نوسان هایی که بابت "اول عشق بعد شناخت" بوجود می آیند،تمامی نوسان هایی که با "دیگه دوستش ندارم" شروع میشوند و به "نمیتونم از فکرش در بیام" ختم...تمامی این مراحل را کنار هم بودیم،یادت می آید؟؟گوشه ترین گوشه ی پارک مینشستیم و شب های سرد زمستان،زمانی که معلوم نبود چشم های نمناک مان از اشک است یا از سرما،حرف میزدیم و حرف میزدیم و عاشقی میکردیم و رویا میبافتیم؟؟یادت هست؟؟

زیر و بم این علاقه مان را با هم بودیم...هنوز هم پیامک هایی را که خاطره هستند و یادآور خیلی چیزها نگه داشته ام. کیست که نداند یادآوری آن خاطرات برای من بی معنا هستند،اما همان ها باعث شده اند فراموش نکنم تمام چیزهایی را که تو فراموش کرده ای.

از کجا شروع کنم؟از همان ترم اول که در شب تولدت از علاقه ات گفتی؟؟علاقه ات به دختری که در کلاس "ریاضی پیش" با او همکلاس هستیم...چه روزها که دم درب کلاس این پا و آن پا نکردیم و به چهره ی تک تک دختران زل نزدیم،و خب کیست که نداند من اولین بار وقتی فهمیدم منظورت کیست که صدای تپش قلبت را شنیدم! روزهای بعدیت یادت هست؟ اینکه راه و بی راه پیامک میدادی و میخندیدی و جدی میشدی و در شوخی و جدی از او میگفتی،اینکه مثل من کودن بودی و خیال میکردی میخواهید "دوست معمولی" باشید نیازی به یادآوری ندارد نه؟

از روزهای ریزشت بگویم؟زمانی که خبر آمد همراه پسری دیده شده،و تو میخواستی حتما ته توی ماجرا را درآوری را یادت می آید؟؟آخ که چقدر خنده دار بود غیرتی شدن برای یک "دوست معمولی"!

یادت هست میخواستی بیخیال شوی؟؟یادت هست از این خانه به آن خانه پریدی و به من گفتی خانواده ات یکی از دخترهای فامیلت را برایت در نظر داشته اند؟؟یادت هست گفتی شاید بودن با همان دختر فامیل بهتر است؟؟من که خوب یادم است تقلایت برای فراموشی بوسیله ی جایگزینی را!

روزهای ریزشت یادت هست؟؟همان روزها را میگویم که در محل زندگی اش جلویش را گرفتی و به قول خودمان "پیشنهاد" دادی؟؟وای که چقدر خندیدیم وقتی گفتی انتظار داشته ای شماره را روی هوا بقاپد ولی این کار را نکرده...اصلا دخترها و غرور نازنین شان را نمیشناختیم!

محال است یادت بیاید چقدر غیر قابل تحمل شده بودی،نق میزدی و حال میگرفتی و دانشگاه را زهرمان کرده بودی،تمام این ها بعد از همان "ریجکت" شدن به سرت آمد...یا درواقع به سرم آمد،،،ایوبی بودم برای خودم!

روزگار چرخید و چرخید،شماره اش را گیر آوردی و وقتی دیدی قدرت فراموش کردنش را نداری خواستی باز هم اقدام کنی...یادت هست دو دل بودی؟؟این اولین باری بود که به رویایت نزدیک میشدی و باید یکی پیدا میشد که کشیده ات بزند و یادت بیاورد با چه مشقتی اینقدر نزدیک رویایت شده ای...کشیده ی آب داری بود،اینکه من بهبهان باشم و تو اندیمشک،یعنی بیشترین فاصله ی ممکن در استان خوزستان و اینکه بتوانم با یک گفتگو،آن هم بصورت نوشتاری(چت)،اشکت را سرازیر کنم یعنی خوب عمل کرده ام...من نظاره گر،همه ی چیزهایی را که فراموش کرده بودی یادت آوردم تا برای اقدام دوباره دو دل نباشی...یادت هست پاریکال نازنین من؟؟

بگویم دنیا را به من دادند وقتی گفتی توانسته ای با "او"یت صحبت کنی،باورت میشود؟؟اگر بگویم حسودی ام شده بود چه؟؟اگر بگویم تا همین امشب نمیدانستم خوشحال بوده ام یا اندک چاشنی حسادتی را هم حمالی میکرده ام باورت میشود؟؟اگر بگویم امشب که گفتی به هم زده ای بغض گلویم را گرفت چطور؟؟باورت میشود چقدر چشم انتظار وصال تو و "او"یت مانده ام؟؟

پسرک مغرور و لجباز و نازنین خودم که همین الان در پیامک آخری که به من دادی مرا شستی و پهن کردی و با آفتاب فردا قرار است خشک بشوم! من اولین و تنهاترین تماشاگر وفادار زندگی ات بوده ام،مطمئن باش وقتی بگویی "دیگر مبارزه نمیکنم" من هم حق اعتراض دارم...چه کسی جوابگوی دلخوشی های از دست رفته ام است؟؟

از عشق یک چیز فهمیده ام...با واقعیتی همچون چهره یا صدا آغاز میشود و با رویا ادامه میابد. گاه این رویا سازی اینقدر ادامه میابد که فرد مورد نظر با آنچه در ذهنتان از او ساخته اید هیچ تناسبی ندارند...اگر بگویم در هنگام "مراوده" با "او"یم بزرگترین ترس زندگی ام عدم تناسب ساخته های ذهنم با او بود باورتان میشود؟؟باورتان میشود حتی خود من هم که روزگارم را در این فضای مجازی برایتان ترسیم کردم و همه تان متوجه بی تابیم شدید،مردد شدم؟؟

فراموشم نمیشود رابطه ی دوم را با گفتن "دوستت دارم" آغاز کردم...برای من دوستت دارم از عشق جداست،دوستت دارم یک حس اولیه است که شاید دلیلی هم نداشته باشد برای کسی عنوانش کنی...دوستت دارم یعنی هنوز عاشقت نشده ام،میخواهم بیشتر بشناسمت تا قبل از عاشقی بدانم همان هستی که باید...دیگر دوست ندارم دچار تردید شوم،باید همان باشی و بعد عاشقت شوم و برایت بمیرم!

این را من میدانم،منی که یک بار طعم نشدن را چشیده ام و فهمیده ام یک سال و چند ماه سراب یعنی چه...فهمیده ام عاشقی پیش از شناخت آنقدر ها هم چیز خواستنی ای نیست...خوب که همه چیز جفت و جور شود یکهو میبینی از طرف مقابل بتی ساخته ای هم ارز خدا،چیزی که هیچ بشری قرار نیست بدان برسد...و خب،چون مدت هاست در ایام عاشقی و فراق با این بت زندگی کرده ای،تطبیق این بت با "او"یت مشکل میشود...و توی ذوقت میخورد! و به هم میزنی و زمین مسابقه را ترک میکنی...

.

.

.

ولی من تماشاچی چه کنم؟منی که همه چیز را یادم مانده؟؟باز هم کشیده بزنم بر صورتت رفیق؟؟

پ.ن1:خدایا،خسته ام از تمام نرسیدن هایت،خسته ام از تمام عاشقانه هایی که انگار در گوشت و خونم دوانده شده اند...خسته ام از نشدن ها،نرسیدن ها،نخواستن ها...خدایا،ساز عشق من شکسته،مدت ها پیش شکسته...یادت هست؟؟نه بابت "نشدن" اولی،خوب میدانی ماجرای دومی ساز نیمه جانم را شکست...با این ساز چه مینوازی آرام جان؟؟

روانم به هم ریخت وقتی همزمان هر دو رفیقم از سختی هایشان و نشدن هایشان گفتند...خدایا،کمر من هنوز خرد است از نشدن هایم،حواست هست؟؟