من خودخواه...

اولش گفتم: خب،من هم همین کار را میکنم دیگر...عصبانیت ندارد!

اما بعد ترش که دقیق فکر کردم...

اصلا جای خوشحالی هم دارد،اینکه دست نوشته ات،که حاصل افکار پریشانت بوده اینقدر طرفدار پیدا کند خودش باعث غرور است اما...ابتدا فکر کردم بابت دزدی است که ناراحت شده ام،بابت اینکه پای جمله کسی نامی از من نبرده است اما بعد دیدم اصلا دخلی به این حرف ها ندارد چون خودم هم کم سرقت ادبی(!) انجام نداده ام.

اما من ناراحتم،من از کلیه ی کسانی که جمله را به در و دیوار مجازیشان چسبانده اند گله دارم...شما،شما چه میدانید آن لحظه که من این جمله را نوشته ام احساسم چه بوده؟؟شما چه میدانید دلیل نوشتن آن جمله چه بوده...شما از حال من خبر داشته اید؟؟میدانید هیچ دوست ندارم بابت احساسات زودگذرتان جمله ام را به در و دیوار مجازیتان بچسبانید؟؟هیچ میدانید آنچه به من گذشته،ذره ای برای تک تکتان قابل تصور نیست؟؟فقط همین؟خوشتان آمده و چسبانده اید تا شاید مورد زودگذر زندگیتان جمله را بخواند و لایکی بزند و شما بال در بیاورید و چند هفته بعد حتی در میان فرندهای مجازیتان هم نباشد،بابت اینکه بهترش را پیدا کرده اید؟؟نه...نه،حق نداشتید چشمتان را بر روی موج موج احساس پشت جمله ام ببندید و آن را به قیمت یک لایک بفروشید...

پ.ن1: جمله ام این بود: "دلم پر است...پر پر پر پر،آنقدر که گاهی اضافه اش از چشمانم میچکد!"

پ.ن2: باز هم از این جمله ها دارم...جمله هایی که گاه و بی گاه بابت رویدادی خاص از درونم غلیان میکنند...مثل جمله ای که در شبی بارانی بعد از دادن جزوه از درونم غلیان کرد..."تا زمانی که مست چشمانت هستم،بگذار لمس دستانت بکر بماند"...

پ.ن3 : تقدیمشان کنید به هرکس که میخواهید...فقط شما را به خدا قسم،طرف لیاقتشان را داشته باشد...خواهش میکنم!