چه بود...چه شد

شاید در این نوشته هیچ چیز خاصی نباشد...صرفا مینویسم چون حس میکنم باید بنویسم!

ثبت نام برای ارشد،فکرش را که میکنم میبینم اوایل تحصیلم در دانشگاه به فکر ارشد نبودم،یعنی همه رقم وقتی به آینده فکر میکردم خودم را دانشجوی ارشد نمیدیدم...نه که نمیتوانستم،بلکه دوست نداشتم!فکرش را که میکنم میبینم در گذشته به فکر بازار کار بودم،اینکه سریع تر خودم را بیاندازم وسط شلوغی ها و صبح تا شب جان بکنم برای کسانی که دوستشان دارم...البته جان کندن معنای واقعی ندارد،اما چه اشکال دارد خیال کنم میخواسته ام تمام تلاشم را برای عزیزانم انجام داده باشم؟

فکر ارشد وقتی به ذهنم آمد که دیدم مسیری هموارتر هم وجود دارد،مسیری که شاید به گروه خونی ام بیشتر بخورد،مسیری که با درس عجین شده...تابستانی که گذشت،بعد از آن همه بی خوابی که پشیزی برای کسی ارزش نداشت جز خودم،آینده ام وابستگی شدیدی به امتحان ارشد داشت و قبول شدنم. قرار بود ثابت کنم حرفهایم در حد حرف نیستند و دوست داشتم عیارم برای خودم معلوم بشود...دیروز که ثبت نام کردم تمام گذشته ام جلویم قرار گرفت،از آن زمانی که برای کسی میخواستم زودتر به بازار کار وارد شوم و جان بکنم گرفته تا آن یکی کسی که میخواستم عیارم را هم برایش و هم برای خودم مشخص کنم!دیروز که ثبت نام میکردم حرف رفیقم یادم آمد که می گفت همه چیز را به او ربط نده،ارشد را برای خودت بخوان که اگر نشد،بیخیال ارشد نشوی...دیروز ثبت نام کردم اما راستش را بخواهید شبیه روباتی شده ام که دارد اتوماتیک وار یک سری کارها را انجام میدهد،هنوز فکر نکرده ام که اگر نشد چه بکنم و اگر شد چه...حتی نمیدانم اگر علوم تحقیقات اهواز قبول شدم دوست دارم در اهواز زندگی کنم یا آرامش دزفول را ترجیح میدهم؟

میدانید،حس عجیبی است...ما آدم ها نسبت به خود بی تفاوت هستیم،از قراری موضوع آینده هم برای من تبدیل به یک جمله شده است..."شد شد،نشد هم نشد"!