کاری که شما نمیکنید...

آدم ها دو دسته اند...آنهایی که میتوانند بنویسند و آنهایی که نمیتوانند!

به پا خواسته ام برای حمایت از تمام وبلاگ نویسانی که همانند خودم متهم شده اند به سیاه بودن دنیایشان و افسرده بودن شدید...

خطاب به کلیه ی افرادی که متهممان میکنند،خطاب به کسی که رابطه ام با او تمام شد،خطاب به کسانی که رابطه شان با "آنهای وبلاگ نویس" تمام شد،خطاب به تمامی کسانی که محکوممان میکنند به مرثیه سرایی و سیاه نویسی و گاه سیاه نمایی!

شما تا به حال دست به نوشتن برده اید؟؟تاکنون با جوهر اقدام به ثبت روزمره های نه چندان شاد خود کرده اید؟؟تاکنون امتحان کرده اید که ثبت کنید چیزی را که بعد از ثبت شدن سیاه کند خود را،شما را،اطراف را؟سعی کرده اید عمق دریایی که همه در آن غوطه ور هستیم را ببینید؟؟بخدا اگر سعی کرده باشید...سعی نکرده اید که نمیدانید،نمیدانید آن نوشته ها را با هرچیز که بنویسی(حتی صفحه کلید) باز هم چیزی که میماند سیاهی ست!

ما سیاهش نکرده ایم،نه من نه هیچ وبلاگ نویس دیگری وقت ثبت وقایع نه چندان خوشایند زندگی اش چیزی فراتر از واقعیت را عنوان نمیکند...حتی هیچ چیز خارق العاده ای را ثبت نمیکند،حتی گاهی سرگذشت ما وبلاگ نویس ها نیز همانند شما وبلاگ خوان هاست،حتی تر گاهی سرگذشت شما وبلاگ خوان ها سخت تر از چیزهاییست که ما مینویسیم...ما فقط یک فرق داریم! مینویسیم چیزی را که شما نمینویسید،ما ثبت میکنیم تا فراموش نشود،شما ثبت نمیکنید و فراموش میشود...فرق ما همین است!

شمایی که محکوممان کردید،آری شما را میگویم که دوستتان داشته ایم...بخدا دنیای شما زیباتر از دنیای ما نیست،کافی ست بنویسید تا باورش کنید!

پ.ن1:و البته،و صد البته سبک نوشتار ماست که باعث میشود از سرخوشی ها کمتر بنویسیم...به شخصه از چیزهایی که برایم مهم تر هستند مینویسم،وگرنه آنهایی که در دنیای واقعی مرا دیده اند میدانند هم شوخی ام را دارم هم خنده ام را...که حتی گاهی به نظر میرسد همیشه ی خدا در حال خنده و خنده و خنده ام!

پ.ن2:دنیای ما خاکستری ست،هم سیاهیش را داریم هم سپیدی...سپیدی اش در دنیای واقعی ست،سیاهیش در دنیای مجازی...ما هیچ یک افسرده نیستیم،فقط حقایق تلخ را ثبت میکنیم،کاری که شما نمیکنید!