رها

محرم برای من آغاز یکباره و ناگهانی آرامش است...آنقدر ناگهانی که نیازی نیست دلیل آرامشم را با تقویم هماهنگ کنم،محرم که آغاز می شود دلم زودتر میفهمد!

سال گذشته ی خود را فراموش نمی کنم،حالی که داشتم را،آن حس اعتماد به خدا،حس اعتماد به حسین را...فراموشم نمی شود سال گذشته خودم را سپرده بودم دست خدا،دست امام حسین و چقدر از کارم مطمئن بودم،چقدر از پایان کارم مطمئن بودم!

تلاطم های وجودی ام را فراموش نمیکنم،حس و حالی که داشتم را،بی تابی هایی که خلاصه کرده بودم در شستن استکان ها و نعلبکی ها،قطره های بارانی که صبح پختن شله زرد در زیرشان بال درآورده بودم،پاک شده بودم و انگار غسلی بود با آب باران...آب بارانی که تعبیرش را می دانید،ربط باران و قطره های اشک را حتما می دانید!

فراموش نمیکنم محرم سال قبل را که اطمینان داشتم به پایانی خوش،پایانی معجزه وار،پایانی گوارا،پایانی که برهم زدن تمام قواعد خواستن و بخشیده شدن را نیاز داشت...دو دو تا چهارتا نشدن را!!!!!

آن موقع نمیدانستم،خیال میکردم تمامی خواستن ها با رسیدن است که موفقیت آمیز معنا می شود،میدانستم که می شود چون خودم را سپرده بودم به حسین،خودم را سپرده بودم به معجزه!

امسال در آستانه ی محرمی دیگر،من هستم و همان سبک نا آرامی ها،من هستم و استکان و نعلبکی ها،من هستم و حسین،من هستم و تمامی حس هایم که از پاکی شان اطمینان دارم...من هستم و ایمان به پایانی خوش،پایانی که شاید همچون پایان موضوع سال قبل در رسیدن نیست که معنا می شود،شاید هنوز هم باید از مسیر بیاموزم،شاید هنوز هم لایق نیستم!

امسال محرم را با گوشت و خون درک میکنم...امسال محرم را با روح خود درک میکنم!

پ.ن1:دست ها که بی اختیار روی صفحه کلید بلغزد نتیجه میشود یک پست که حتی آغاز و پایانش هم به اختیار خودت نیست!

پ.ن2:تمامی حس های لطیفم بیدار شده اند،رها هستم و سبک،میدانم پایان خوشی در انتظارم است،ایمان دارم!

پ.ن3:این روز ها را هم شریک همان ظرفشویی و استکان و نعلبکی ها خواهم بود،شریک همان آرامش غریب و قریب!