ز ن د گ ی . . .

روزهایی در زندگی هست که لحظه لحظه اش را اتفاقات متفاوت در بر میگیرد...این روزها را نوشتن اشتباه است،چون شاید چیزی گفته شود که نباید...نباید نوشت اما من یک دنده ام و لجباز،خود واقعی ام را میریزم وسط،ببینید من عریان را!

خسته شده ام...گاهی اتفاقاتی که از سرم گذشته را مرور میکنم،و متعجب میشوم از این همه پریشانی...از این چند سال اخیرم،از پریشانی هایی که خود برای خود ساختم! دردهایی که یا من برایشان کوچک بودم یا واقعا آنها بزرگ بودند...خسته ام،خسته از افکار پریشانم،خسته از ظاهر آرامم،خسته از قدم زدن ها و فکر کردن هایم،خسته از خنده هایی که پیوند نزدیکی با سکوت و غمم دارند،از لحظه های شادم که سریعا ختم به نبود کسی میشد و آرزوی این که کاش آن فرد هم در کنارم حضور داشت،خسته ام از این همه زندگی نکردن،از این همه فکر کردن و زجر کشیدن و زجر کشیدن و زجر کشیدن!

این بود آن نتیجه ای که به آن رسیده ام...میخواهم زندگی کنم!

پ.ن1:این روزها که کارم قدم زدن و فکر کردن است چه زیباست تعبیر پدر و مادرم...که سریعا میپرسند "مریض شده ای ناصر؟"...و شاید واقعا برای من زود است،شایدم باید دردهایم در حد مریضی کوچک باشند!

پ.ن2:و تنها امید من به خدایی ست که آن بالا نشسته و حضورش آرامم میکند...بی منت،بدون به رخ کشیدن کاستی هایم!

پ.ن3:از افراد مسلط به زندگی دعوت به عمل می آورم...بنده زندگی کردن را فراموش کرده ام،عجالتا سوراخی برایم بیابید تا کبک شوم و دلخوش باشم به زندگی جدیدم!