دلم ریش میشود گاهی

سنگینی شب به سینه ی آدم فشار میاره،بعد دیگه حرفاش تو دلش جا نمیشه و چاره ای جز نوشتن باقی نمیمونه...

حرف رو باید زد،چه باعث خوشحالی طرف مقابل بشه چه باعث ناراحتی...اگر قرار باشه سطح روابط تغییر پیدا کنه هر دو طرف باید به اون چیزی که مد نظر طرف مقابلشون هست نزدیکتر بشن...و خب،گاهی وقتا این بین شاید بحث و جدلی هم شکل بگیره! اصولا اعتقاد دارم آدم با کسی دعوا میکنه که دوستش داره،با کسی که دوستش نداره قطع رابطه میکنه و وقتی بود یا نبود کسی براش فرقی نکنه کلا کاری به طرف نداره...پس از دعوا و بگو مگو نترسید،چون معمولا بعد از دعوا انسانها به هم نزدیکتر میشن،چون با هم هماهنگ تر میشن!

حرف رو باید زد،حرفی که تو سینه بمونه میشه درد...دردی که تو سینه باشه رو باید با درد دل ریخت بیرون...دردی که خیلی تو سینه بمونه و به کسی گفته نشه میچسبه به دل...اونوقت حتی اگه بعد از مدتی کسی پیدا بشه که بتونی براش درد دل هم بکنی فایده نداره...دردات چسبیده به دلت،اگه بخوای به کسی بگیشون مجبوری از تو دلت بکنیشون و اونوقت...جاش میمونه،میشه زخم دل!

دوستم...رفیقم بعد از مدتها اومد تا براش بگم،از این مدتی که نبوده،از چیزایی که برام اتفاق افتاده،از تمام این چند ماه...من اما نتونستم چیزی بگم،بخشی از گذشته م رو به خاطرات سپردم،بخش دیگه ش اونقدر سفت به دلم چسبیده بود که ترسیدم بگم...با زخم دلم چطور کنار میومدم آخه؟؟

گاهی حرف زدن سخت ترین کار دنیا میشه...و تو میفهمی که واژه ها هم وزن دارن،،،بعضیهاشون اینقدر سنگین هستن که ته نشین میشن توی دلت و نمیتونی برای کسی بگیشون...باید باهاشون زندگی کنی،تا آخر عمر!