چرت نوشته!

نوشته های ادامه ی مطلب به همراه صدای بلند موسیقی نوشته شده اند و از هیچ خط فکری ای نشات نگرفته اند و صرفا جهت خالی شدن(عقده،دل،...) نویسنده ی مطلب میباشند...

داره میخونه...میگه "فقط امشب،فقط یک شب رو با من برقص!" نه بابا،رقص میخوایم چیکار؟این روزا تنهایی از سر رو روی لحظه لحظه ی اوقات بطالتم میریزه..."نمیخوام مثل بقیه تو یه ذره اخم کنی و وقتی من و میبینی راهت رو کج کنی"...اخم کن،من مشکلی با اخمت هم ندارم فقط باش! نمیدونم چی شده که این تابستون این مدلیاست،شاید از دوشنبه اوضاع کمی بهتر بشه،بالاخره بعد از کلی تابستون که تصمیم گرفتیم گواهینامه بگیریم و کل تابستون فقط به امروز و فردا گذشت ایندفعه دیگه ثبت نام رو انجام دادیم و قراره بشینیم پشت رل...سرگرمی خوبیه،وقت گذرونی خوبیه،کلا از بیکاری بهتره...اون تهشم شاید گواهینامه گرفتنم لازم و واجب شده بود!

هه هه،تو دنیای واقعی چشم دیدن همدیگه رو ندارن ولی تو فیسبوک کلی قربون صدقه ی همدیگه میرن...واقعا چقدر میشه دروغ گفت و کلک زد و نقش بازی کرد...اونم به بدترین شکل ممکن؟!بابا بخدا هم خودت میدونی،هم اون طرف مقابلت،هم همه ی اطرافیانت...میدونی و میدونه و میدونیم که کل حرکات و گفتارت از یه دروغ بزرگ سرچشمه میگیره پس خواهشا،خواهشا یا خودت باش یا خفه شو!

ایراد ما ایرانیا همینه،ایرادمون اینه که میخوایم خودمون رو غیر از اونی که هستیم نشون بدیم و کلی نقش بازی میکنیم...کاش نقشمون رو درست بازی میکردیم،بخدا اگه نقشمون رو درست بازی میکردیم اینقدر تهوع آور نبودیم ولی حیف که اینقدر بد نقش بازی میکنیم که سه سوته دستمون رو میشه و کل عالم و آدم میفهمن تمام کارامون نقش بازی کردنه...فهمیدنش اصلا سخت نیستا،کافیه تمامی افعال رو معکوس کنید تا معنی واقعیشون رو برسونن!

خاک بر سرمون که توی دوست داشتن هم رفتارمون همینجوریه...حرف دلمون رو برعکس میزنیم،میگیم از فلانی خوشمون میاد،بهش که نزدیک شدیم کلا فراموشش میکنیم و میریم سراغ یکی دیگه! میگیم از فلانی بدمون میاد و وقتی با یکی دیگه میبینیمش هفته ها دپسرده میشیم! با قربون صدقه با فلانی صحبت میکنیم و پشت سرش فقط فحش ناموسی بهش نمیدیم(نمیدیم؟چرا بابا،اونم میدیم!) ! بجاش با عزیزامون همیشه بد صحبت میکنیم و جلوی جمع ضایعشون میکنیم!

چمون شده؟این همه تناقض رفتاری و کلامی از کجا سرچشمه میگیره...بخدا اگه بلد بودیم حرف دلمون رو مستقیما از طریق زبونمون بزنیم خیلی دنیامون قشنگ تر بود!

این روزا دارم از بی هم زبونی دیوانه میشم،خودم رو زدم به دیوانگی و اونی نیستم که خودم میشناسم...کارایی میکنم که اصلا تو فازشون نیستم و فقط دقیقه های لعنتیم رو باهاشون میگذرونم...تا به خودم میام میبینم ساعت 2ی شب شده و باید سعی کنم بخوابم،کلی کش و قوس و کشتی میگیرم با خودم تا ته تهش ساعت 3 خوابم بگیره و بعد چش باز میکنم میبینم ساعت 10 شده...میخوام بیدار شم به خودم میگم بازم که چی؟بیدار بشم چیکار کنم؟؟به زور میخوابم،ساعت میشه 12 و با سردرد بیدار میشم...خدایا چرا اینجا اینقدر گرمه؟؟چرا هرچی برنامه واسه زندگی کردنه باید از 9هه شب به بعد باشه؟؟بخدا از 8 صبح تا 9 شب فقط باید واسه کارایی از خونه بزنی بیرون که در صورت انجام ندادنشون بدونی قطع یقین خواهی مرد...در غیر اینصورت بیرون رفتن تو اون گرما اصلا ارزشش رو نداره!

موسیقی گوش بده،کتاب بخون،پیاده روی کن و آخر سر بیا بنویس...چون هیچی مثل این آخریه آرومت نمیکنه!

"یه شب دیگه،دم بار،تک و تنها نشستم،حسم اینه،که بشینم،تا که پا شم برقصم...یه کس دیگه،دم بار،اون گوشه نشسته..."

پ.ن1:آهنگ اسمش blue bar هست،از پویا و نریمان!

پ.ن2:اگه نوشته های مالیخولیایی منو خوندی معلومه خیلی آدم پایه ای هستی!!

پ.ن3:نه بابا،عاشقی کجا بود...دلم واسه رفقام تنگیده!