:)

تنهایی ست، تعریف دیگری برای حال فعلیم ندارم... 

مدت هاست دارم میگویم و میخندم، به گمانم حال خراب و سگ اخلاق بودنم به چند روز نکشیده باشد... حدودا یک سالی می شود که بیرحمانه سرسخت شده ام و در بدترین حال و روزم نگذاشتم کسی دردم را بداند و همواره خندیدم! البته خواست خودم بوده دلقک بودن،غم روی غم دیگران نبودن و ماهیت آنی که الان هستم! اما صحبت الان من فقط نوع خاصی از تنهایی ست، اینکه بچرخی و بگردی و ببینی واقعا کسی را نداری که برایش بی دغدغه از درد هایت بگویی، اینکه یاد تک رفیق دانشگاهت بیفتی و اینکه واقعا آخرین درد دل های ویران کننده ات برای او بوده (که از آخرینش شاید به حد سال می گذرد) و بعد از آن اگر هم گفته ای درد هایت خیلی بزرگ نبوده اند و واقعا به قصد گفتنشان وارد صحبت نشده ای... میدانید، جور غمگینی احساس تنهایی میکنم، جور غمگینی مطمئن شده ام رفیق صمیمی داشتن از یک سنی به بعد محال است و من واقعا آن سن را گذرانده ام، جور غمگینی حس میکنم دلم گورستان حرف های ناگفته ایست که نه که دوست نداشته ام بازگو شوند، فقط گوشی برای شنیدنشان پیدا نکرده ام... تنها شده ام، مدت هاست! هرچند تازه فهمیده ام.

پ.ن1: بلاگ اسکای عزیز، بخدا من یکی برای نوشتن فقط صفحه ی سپید و دکمه ی ثبتت را میخواهم،خودت را به زحمت الکی انداخته ای... جان ناصر راضی نبودم!

پ.ن2: آهنگ رگ خواب محسن یگانه را بلد نیستم اما نیم ساعتی هست زمزمه اش میکنم!