دور تند

الانه همه چی قاتیه...

اینکه اراک قبول شدم،ارشد،نرم افزار کلی خوشحال کننده بود...نبود! باید میبود اما وقتی خبرشو بهم دادن انگار یکی بهم میگفت...چی میگفت؟نه...هیچی شبیه پوچی اون لحظه م نبود! یعنی راست ترش وقتی خبر قبولی خودشو بهم داد بیشتر خوشحال شدم...یعنی واقعا خیلی خیلی خوشحال شدم! اما میدونی...از یه جایی به بعد حس میکنی خیلی چیزا که ربط مستقیم به خودت دارن واست مهم نیستن...نگفتم خوشایند نیستن ها،گفتم مهم نیستن! وقتی گوشی رو قطع کردم و به دوستام گفتم خوشحالم یکیشون سریع گفت مشخصه!

رفتم اراک...یعنی رفتیم اراک! من و داداشم و دو تا از رفقا...بعد میدونید وقتی پولی خرج بشه و خودتون خرجش نکرده باشید و ته تهش یادتون بره سهمتون رو پرداخت کنید و بعد تر ترس اینو نداشته باشید که سریع تر سهمتونو پرداخت کنید یعنی چی؟خب اینو خیلی وقته میخوام بگم...من این روزا خوشبختم که اطرافم چندتایی از این آدما دارم! که سه و نیم صبح برسیم اراک و لرز بگیردمون و همش بخندیم...اینکه بریم دانشگاه و کارمون راه نیفته و همش بخندیم...اینکه بریم شهر رو وجب کنیم واسه پیدا کردن صبحونه ولی هیچی پیدا نکنیم و همش بخندیم...اینکه بریم ترمینال و بلیط مناسب پیدا نکنیم و همش بخندیم...اینکه بریم راه آهن و روی صندلی سرامونو بذاریم روی شونه ی هم و از خستگی خوابمون ببره و بعد از بیداری به حال خودمون بخندیم...اینکه تو قطار خوابمون ببره و بینش بیدار شیم و یک ساعتی حرف بزنیم و فقط بخندیم و بعدش باز بخوابیم...اینکه ساعت 1 صبح برسیم راه آهن و پیاده شیم و باز بخندیم!

زندگی مگه چیه؟همیناست دیگه...مرور همین خنده ها تو بدترین شرایط.

این روزا یکی دیگه از دلخوشیام شدن توله سگ هایی که مامانشون وحشی بود و با محبت رام شد،بعدش اومد پیش ما توله هاشو زایید و نشون داد خدا چهارچشمی هوامونو داره...میگم دلخوشی یعنی در این حد که یه بار وقتی مامان این توله ها غیبش زده بود،من تا صبح داشتم خودمو میکشتم که جای این توله ها گرم باشه و شکمشون سیر...عکسشون رو گذاشتم،البته الان بزرگتر شدن و متاسفانه یکیشون مرد و شدن سه تا :(

اینه این روزای من...خیلی شلوغ نیست،خیلی خاص نیست اما خیلی با ارزشه...اونقدر که دوستش دارم و قدرشو خیلی میدونم!

پ.ن: عکس