بیست و دو

اصل نوشته مربوط به چند شب قبل است...در واقع مربوط به هفته ی قبل.

ساده بگویم،آدم ها برای لذت بردن از روزهای خاص زندگی شان سعی میکنند به یاد آورند همان روزها را در سالهای قبل...تا که شیرینش کنند و بگویند ای روز عزیز،حتما خوش خواهی بود وقتی پار و پیرار خوش بوده ای...ای بابا،خواستم ساده بگویم سخت تر شد!

فلش بک من برای گشتن به دنبال خاطرات شیرین به بیش از چند سال قبل قد نمی دهد،سال های دبیرستانم که یک بارش پدرم با من دعوا کرد را خوب به یاد دارم...دقیقا روز تولدم،ششم اردیبهشتی که شاید پانزده،شانزده یا هفده ساله میشدم!سال هایی که جشن تولدی نبوده(جشنش را نمیخواستم،آدم هایش را چرا)زیاد به چشم دیده ام،سال هایی که پدر از شهرستان آمد،پدر با کادو آمد...سال هایی که یک بارش با دوست گذشت،یک بارش بی دوست...یک چیز بگویم بخندید؟حتی همراه اول عزیز هم تولدم را تبریک نمیگوید چون خطی که دست من است به نام عمویم است و خطی که دست داییم است به نام من!!

من از تولد هایم سال هایی این چنین را به یاد می آورم،سالی که خوشحال بودیم بابت رهایی از چنگال غولی به نام کنکور،سالی که خوشحال بودیم بابت رهایی از نوجوانی و "تین ایجر" بودن...سالی که غمگین بودیم بابت فوت مادربزرگی عزیزتر از جان...سالی که غصه دار شدیم بابت نه شنیدن سه باره از دختری که میگفت هفت سال است نامزد دارد! این آخری واضح ترین خاطره ایست که از روز تولدم به یادم مانده...



دلم برای پسرک عکس های آلبوم روزگار کودکیم تنگ شده...آنقدر تنگ که گاه از دیدن موهای فر و چشمان ریزش فراموشم میشود این خود من است،من کودکی...دوست دارم بغلش کنم،بنشانمش سر پایم و سیر تا پیاز قصه ی زندگی ام را برایش بگویم...تک تک روزها را برایش بگویم،بگویم و نیاز نباشد به این فکر کنم که میفهمد یا نه،بگویم و مطمئن باشم این پسرک سفید و مو فرفری حتما میفهمد...بگویم دنیایش از دنیای الان من زیباتر است،بگویم یادت می آید زمانی که هر دو کودک بودیم،چه لذتی داشت حرکت ماشین ها بر روی حاشیه ی قالی...همان جاده ای که گاه مانع میشد و جفت پا از رویش میپریدیم...بگوییم یادش می آید ژاکت سبز رنگش را،زیر شلواری آبیش را و بازی با نور چراغ خواب وقت خوابیدن را...بگویم یادش می آید بزرگترین غمش این بود که برادرش مدرسه میرفت ولی او میبایست هر ظهر،در حیاط خانه شان صدای بلند گوی مدرسه را بشنود و حسرت بخورد...بگویم یادش می آید بزرگترین انتظارها را زمانی میگذراند که برادرش برای آرام کردنش قبل از رفتن به مدرسه به او میگفت:"ناصر،عصر که اومدم برات پم پم میارم"...و آن موجود مو فرفری از کجا میدانست پم پم همان تی تاپ است و کیک؟چه میدانست این پم پم با آن پم پمی که در برنامه ی کودک بود فرق دارد؟بگویم یادش می آید بزرگترین گناهش کشتن سنجاقک ها بوسیله ی زنجیر دوچرخه بود؟...دلم برای پسرک عکس ها تنگ شده،همان پسرکی که تولد هایش را دوست داشت چون وقتی میخواست سال های قبل را یادآوری کند به یاد کیک تولد و ساندویچ الویه و دیوارهای کاغذ رنگی دار و کادو می افتاد...دلم برای پسرک تنگ شده،پسرکی که وقتی میخواستند از او عکس بگیرند،با چاقوی آشپزخانه در مقابل دوربین ژست گرفت اما چون به کارد نگاه میکرد،لوچ شد...

پسرک مو فرفری،تولدت مبارک:)



پ.ن:خاله ی اردی بهشتی عزیز،زیباترین احساس ها در تک پوشی که برایم خریدی خلاصه شده بود...کادویی که کادو پیچ نشده بود،،،احساس پیچ شده بود :*



پ.ن 2:عکس گرفتن از عکس کار عاقلانه ای نیست اما...صرفا میخواستم ببینید دلم برای چه کسی تنگ شده!

عکس یک ، عکس دو ، عکس سه ، عکس چهار ، عکس پنج ، عکس شش